Afdaling of afgang?

Daar zat ik dan, op de vijfde dag van onze wintersportvakantie. Pijn in mijn armen, vooral mijn schouders, bovenaan een blauwe piste op zo'n 2200 meter hoogte. Ik had misschien een kwart van de piste afgelegd en was al drie keer gevallen. Na deze val voelde ik vooral de pijn in mijn beide schouders.

Toen we deze vakantie boekten, twijfelde ik. Wintersport is duur, ik was bezig met een badkamerverbouwing, en lange ritten met de puberzonen van mijn vriendin waren niet mijn favoriete bezigheid. Daarnaast had ik al tien jaar niet gesnowboard, al herinnerde ik me de laatste keer als gezellig en leuk.

De autorit naar Frankrijk, met een overnachting in Zwitserland, was vermoeiend. Het huisje dat we hadden geboekt, bleek klein en basic. Gelukkig waren we welkom bij vrienden in hun luxe appartement, waar we vaak aansloten voor maaltijden of om even te ontspannen.

Dag 1: De eerste afdaling

Zonder verwachtingen stapte ik in de lift naar boven. We hadden vooraf besproken met de jongens dat ze hun eigen tempo moesten skiën, omdat ik toch veel te langzaam zou gaan. Met mijn snowboard aan deed ik mijn eerste poging om naar beneden te gaan. Rustig aan, uiteraard met vallen en opstaan. Op zich niets mis mee, maar het betekende wel dat mijn vriendin veel op mij moest wachten. Uiteindelijk, met veel frustratie, kwam ik in het dal aan. Dit was geen fijne eerste ervaring.

Dag 2: De babypiste

De kleintjes van onze vrienden gingen allemaal op les en een paar ouders bleven op de makkelijke piste onderaan. Dat leek me een beter plan. Dus ik nam het korte liftje en deed een eerste afdaling, per ongeluk weer op een blauwe piste. Het ging wel, maar er was nog geen overwinningsgevoel. Toen ik uiteindelijk wist welke 'babypiste' ik moest nemen, kon ik wat ontspannen en ging het snowboarden een stuk beter. Maar ik was nog steeds langzaam, viel af en toe, en was vooral angstig.

Dag 3: Met de groep

In de middag besloot de groep een makkelijke blauwe route te doen, met de afspraak dat we het rustig aan zouden doen. Ik zette me over mijn angst heen en ging mee. Hoewel ik me wat zekerder voelde en het beter ging, bleef het langzaam, fysiek vermoeiend en ging ik nog steeds regelmatig onderuit.

Dag 4: Een dagje rust

In de ochtend heb ik rustig aan gedaan. Pas tegen het eind van de ochtend ging ik boarden op de groene piste. Ik deed een paar afdalingen die best lekker gingen, maar mijn lichaam begon de inspanning te voelen. Mijn arm kon ik bijna niet meer optillen, mijn kuiten en bovenbenen deden pijn, en vooral mijn armen voelden zwaar. Tijd voor een middag in de sauna en een moment van rust.

Dag 5: Het moment van inzicht

Daar begon ik dit verhaal. Verzekerd door vrienden dat de geplande route goed te doen was, met mooie sneeuw en niet te steil, stapte ik in de lift. Mijn vriendin en ik spraken elkaar moed in. Maar het eerste stuk vanaf de lift was verschrikkelijk bobbelig. Voordat ik op een van die 'mooiere' vlakke stukken kwam, was ik al drie keer gevallen. Bij de vierde val, waarbij ik mijn armen gebruikte om de klap op te vangen, zakte de moed me in de schoenen.

Ik besloot om niet verder te gaan. Mijn snowboard klikte ik los, en ik liep terug naar boven om met de lift naar beneden te gaan. Gefaald, dacht ik in eerste instantie. Op weg naar boven, gepasseerd door tientallen skiërs en snowboarders, luisterde ik naar muziek van The Wanderer. Toen besefte ik ineens dat ik helemaal niet had gefaald. Ik had mijn grens gevoeld en besloten daarnaar te luisteren. Ondanks wat mijn vriendin ervan vond, ondanks de honende opmerkingen die ik van haar kinderen al kon voorspellen, en ondanks wat wie dan ook ervan dacht dat ik na nog geen honderd meter het had opgegeven.

Ik dacht terug aan een ervaring van een half jaar geleden, tijdens een andere vakantie. Daar had ik over hete kolen gelopen. Bij dat ritueel leer je vooraf dat je alleen moet lopen als je een duidelijke 'JA' voelt. Voel je die niet, dan loop je er gewoon omheen. En daar kreeg je applaus voor! Omdat het stoerder was om naar je gevoel te luisteren dan iets te doen wat niet klopte.

Vandaag voelde ik heel duidelijk een 'NEE'. En nu ik dit opschrijf, voel ik tranen opkomen. Ik ben blij dat ik naar mijn 'NEE' heb geluisterd. Als haptotherapeut help ik anderen om naar hun gevoel te luisteren en hun grenzen aan te geven. Toch blijft het lastig om echt te voelen wat kloppend is, zeker in een groep. Deze ervaring heeft me geleerd dat het niet gaat om presteren, maar om trouw blijven aan jezelf.